قسمتی از متن کتاب

قسمتی از متن رمان آتش و خون برای شما قرار داده شده تا کیفیت ترجمه رو ببینید.

تارگرین‌ها از خون خالص و بی ­آلایش والریایی بودند؛ فرمانروایان اژدها و از نسب انسان­های اولیه. دوازده سال پیش از نابودی والریا (۱۱۴ ق. ف.)، اینار تارگرین، املاک و دارایی­های خود، از آنچه به ارث برده­ بود تا سرزمین‌های تابستان طولان) را فروخت و با تمام زنان، ثروت­ها، برده‌ها، اژدهاها، خویشاوندان و خواهران و برادران و کودکانش به دراگون­استون، قلعه‌­ای جزیره‌ای و متروکه در زیر کوهستانی مه‌­آلود در دریای باریک، نقل‌مکان کرد.

والریا در زمان اوج خود، بزرگ‌ترین شهر جهانِ شناخته‌شده و مهد تمدن بود. در بین دیوارهای درخشان آن، دو خاندان رقیب وجود داشت که با هم بر سر قدرت و شکوه برای تسلط بر دادگاه و شورا، رقابت کرده، اوج گرفته و فرود می­آمدند و کشمکشی زیرکانه و غالبا وحشیانه داشتند. تارگرین­ها از قدرت فرمانروایی بر اژدهاها، بسیار دور شده­ بودند، و رقبای آن‌ها، مهاجرتشان به دراگون­ استون را به­ منزله­ ی تسلیم و بزدلی گرفتند. اما دینیس، دختر دوشیزه­ ی شاه اینار، که پس از آن، تا ابد به ­عنوان دینیس رویاپرداز شناخته شد، نابودی والریا با آتش را پیش‌بینی کرده بود. این نابودی، دوازده سال بعد، محقق شد و تارگرین‌ها تنها فرمانروایان اژدهایی بودند که توانستند جان سالم به در برند.

دراگون ­استون دو قرن بود که در غربی‌ترین نقطه­ی مرزی والریا قرار گرفته بود. قرارگیری این جزیره در وسط گلوگاه آبی، به فرمانروایان آن، این قدرت را می­‌داد که بتوانند خلیج بلک ­واتر را محاصره کنند و هم تارگرین‌ها و هم‌­پیمانان آن­ها را و هم والریایی­های دریف‌ مارک (خاندانی کوچک­تر، از نژاد والریایی) را قادر می­ساخت تا خزانه­ های خود را از عوارض عبور از آن، پر کنند. در مدتی که تارگرین­ ها با اژدهاهایشان بر آسمان فرمانروایی می‌­کردند، کشتی­های والریایی متعلق به یکی دیگر از خاندان­های والریایی هم‌­پیمانشان به نام سلتیگارها، از جزیره پنجه، بر وسط دریای باریک حکم می­‌راندند.